می رقصم و از رقص خودم غمگینم ... غزل

می رقصم و از رقص خودم غمگینم
مـن شـاعـرِ بــاخــرزی ام و مسکینم
دارایی مـن شعر و غـزل نیست ولی
شعـــر و سخــن شمــا دهد تسکینم
بــا گـــوهـر دیـدگان خـود می شویم
راه و روش خــــلاف شــــرع و دینـم
فـانـوس خیـال مـن بلند است هنـوز
مـاننـد عقـــاب و بـاز و آن شــاهینم
بـا جــوهــر عشـق شده مزیّن شعرم
از دولت بخـت و کـــوکــبِ پــروینـم
هــرگــز بـه میـان جمع نگویم چیـزی
چـون شعله ی سبـز، می کُشد آیینم
از داغ بنفشــه هـا هنــوز مــی نـالم
بـا رفتنشان همیشـه وقـت مشکینم
شعر و غـزل و سپید همه می سوزند
زیــــرِ نفــس بهــــــار و فـــروردینم
در بــاغ دلــم نهــال عشــق می کارم
تشـــویـق شمـــا کنـد مـــرا تحسینم
آسـوده و بیصـدا در این شهـر غریب
می رقصم و از رقص خـودم غمگینم

............... مسکین باخرزی ................